Mijn oog valt op een kunstwerk, op Facebook. Een prachtig schilderij, ruw en teder tegelijk.
Ergens in mijn hoofd wordt een zaadje geplant. Tijd verstrijkt en dan zie ik een ander schilderij van haar. Jaren geleden zaten we samen in een opleidingsgroep. Ik kan haar natuurlijk wel even een berichtje sturen. Ze reageert direct enthousiast als ik vraag hoe dat in zijn werk gaat, een schilderij van mezelf laten maken. ‘Zullen we even videobellen’?
Vooraf zeg ik nog ‘als ik het te duur vind, dan doe ik het niet hoor’. We voeren een ontroerend gesprek. Waarin in een sneltreinvaart de afgelopen tien jaar passeren en we ook zo weer ‘eigen’ zijn met elkaar.
Ze vertelt over hoe dat gaat, een schilderij laten maken door haar. “Dan kom je naar Friesland, ik huur een kamer met mooi licht in een B&B en dan ga ik je fotograferen”. Ik slik en mijn verlangen wint het van mijn angst, ik ga ervoor!
Onderdeel van het proces is een interview. Ze bevraagt me over de relatie met mijn lichaam, mijn vrouwelijkheid en seksualiteit. Wanneer ze vraagt waarom dit een goed moment is om me te laten schilderen, hoor ik mezelf zeggen ‘Omdat ik ouder ben dan ooit, voller ben dan ooit en gelukkiger ben dan ooit’.
De dag van de afspraak. Ik sta voor de spiegel en vraag mezelf af wat ik in vredesnaam aan het doen ben. Wat een belachelijk plan. Mezelf bloot laten fotograferen en daar een schilderij van laten maken. Alles in mij verzet zich, ik voel me misselijk en krijg geen hap door mijn keel. Heel diep binnen in mij is een ander, nauwelijks waarneembaar stemmetje. Daar zit mijn verlangen, het zorgt ervoor dat ik in de auto stap met een tas vol spullen die ik niet nodig heb, als een soort houvast.
Ze ontvangt me allerhartelijkst, we praten bij, er is tijd en er staat een groot bed, waar ik op plaats mag nemen. Ik kleed me uit en stap op dat bed, ondertussen weet ik me geen raad met mezelf. Ze geeft een paar aanwijzingen, begint te fotograferen, we praten al doende wat, ik ontspan meer en meer, er ontstaat speelsheid en dan vraagt ze of ik even wil kijken.
Van tevoren had ik bedacht dat ik helemaal niets wilde zien, het was immers háár studiemateriaal. Tot mijn grote verrassing zeg ik echter ‘ja’ op haar vraag of ik even wil kijken. Ik zie beweging, licht en donker en ook dat ik het ben, maar op een bijzondere manier gefotografeerd. Ik word er blij van en voel het vertrouwen groeien. Na een paar uur zijn we klaar.
Opgelucht ga ik naar huis en een tijdje later stuurt ze een selectie met de vraag een keuze te maken. De állerlaatste foto, die raakt me. Ingetogen, intens tevreden en met een vleugje plezier, zo voelde ik me en zo zie ik mezelf op deze foto.
Na een paar maanden brengt ze het schilderij thuis. Het is alsof ik ook opnieuw thuis kom, niet meer zoals ik graag wil zijn, maar precies zoals ik ben.
Het laten maken van het kunstwerk is een prachtige reis geweest in het meer omarmen van mijn lichaam, precies zoals het nu is. Het heeft me geholpen liefdevoller naar mezelf te kunnen kijken, mezelf te omarmen in plaats van af te wijzen, zoals ik dat jaren deed.
Reactie schrijven