Vol zelfvertrouwen komen ze op. De talkshowhost en degene die ze interviewt, dé talkshowhost van Nederland: Eva Jinek.
Na jaren eindelijk weer een avondje uit, in de schouwburg van Deventer. In goed gezelschap, met Janet, mijn collega en ze voelt ook als vriendin. Ja ik ben echt uit!
De avond start. Eva is openhartig, heeft humor, ik verveel me geen minuut. In de pauze vraagt Janet me wat ik vind, of het raakt.
‘Ja, ze raakt me omdat ze zo vertelt over de veilige en stevige basis die haar ouders voor haar vormden en vormen met als meest belangrijke motto: trek je eigen pad. Het ontroert me dat hoe succesvol ze ook is, ze vertelt over haar basis en hoe ze daar tot op de dag van vandaag op terugvalt en leunt. Heel anders dan hoe ik het leerde of juist niet leerde, voor mij was leunen niet zo’n optie. Gelukkig zijn er later wel mensen op mijn pad gekomen die een stabiele basis voor mij zijn gaan vormen én me hebben aangemoedigd en uitgedaagd mijn eigen pad te trekken.
De ‘bel’ gaat en we gaan de zaal weer in voor het tweede deel. Het gesprek verdiept zich en Eva vertelt over de vrouwen die ze interviewde voor haar boek. Hoe het ‘bedriegerssyndroom’ zich niks aantrekt van opleiding, intelligentie of kansen. De meest intelligente en invloedrijke vrouwen kennen het en laten zich erdoor gijzelen. Ze vertelt over ‘failing forward’. Hoe je kunt leren en sterker worden van je faalervaringen, maar dat dat altijd wel een tijdje nodig heeft. Dat je niet hoeft te wachten tot je niet meer bang bent, want dat ben je toch wel. Ook gebruikt Eva in ieder interview het woord ambitie. ‘Een bewuste keuze, niet zo gebruikelijk in ons land, maar het is belangrijk dat mensen weten wat je wilt. Dan gaan ze rekening met je houden.’
‘Toen ik volledig was neergesabeld in de media, gereduceerd tot menselijk restafval, bereidde ik mijn volgende serie programma’s voor. Ik kreeg van een collega een opgezette pad, gedoopt tot mijn carrièrepad. Waar ik ook ben, ik heb hem altijd bij me. Hij is lelijk, uitgedroogd en doodeng, hij heeft zelfs nagels. En hij bezorgt me altijd een heel warm gevoel.’
Deze tegenstelling houdt me vandaag bezig. Lange tijd vond ik groepen spannend en werkte ik graag individueel. Groepen waren voor mij zoiets als de pad voor Eva. Daar is echt verandering in gekomen. Door mezelf werkelijk mee te nemen in het werken met groepen, krijg ik daar nu ook een heel warm gevoel van. Ik kan er mezelf zijn, meenemen, spelen, vindt het soms ook heus wel wat spannend en dat mag gewoon. Dat helpt me om te tintelen, spelen en stralen. En daar wil ik meer van!
Reactie schrijven