65 jaar

“Ik ben 65 jaar en ik heb een báán!!” roept ze me toe. Vervolgens barst ze in tranen uit. “Sorry hoor, maar ik kan het helemaal nog niet geloven”.

 

Het is begin oktober. Een kordate dame, die je haar leeftijd niet zou geven, komt kennismaken, onze eerste ontmoeting. Het liefst wil ze ‘gewoon vooruit’, want terugkijken doet pijn en ach, het verleden kun je niet veranderen toch?

 

Toch gaat ze aan de slag met haar levenslijn. Ze vertelt dingen, die ongemakkelijk voor haar zijn. Omdat ze zo heeft geleerd dat ‘gewoon doorgaan’, ‘niet lullen maar poetsen’ dé manier is om om te gaan met verlies. Verlies van gezondheid, een eigen bedrijf, haar huwelijk. Verrassend genoeg voor haar ook de kinderen die niet werden geboren. Omdat ze er ergens niet op durfde te vertrouwen dat de liefde met haar man sterk genoeg zou zijn. 

 

“Het is fijn om het met je te delen, dat heb ik nog nooit zo gedaan, wie zit daar nou op te wachten?” Voor het eerst huilt ze haar tranen niet alleen, ze stapt over haar ongemak heen.

 

Ze had niet stilgezeten in de twee jaar dat ze er nu alleen voor staat. Hartstikke leuk vrijwilligerswerk waar ze enorm wordt gewaardeerd en dat haar het gevoel geeft ‘erbij te horen’. Haar huis opgeruimd en meubels opgeknapt en haar eigen draai eraan gegeven. “Daar word ik zo blij van”.

“Wat ik nu écht nodig heb is een betaalde baan. Maar ja, iedereen vindt me te oud en ik heb al zóveel brieven geschreven”.

 

Ze schrikt er bijna van als ik zeg dat ze dan maar moet stoppen met het schrijven van brieven. Ik vertel haar over een online banenmarkt. “Dat is niets voor mij. Het liefst zou ik dan alleen luisteren en niet eens de camera aanzetten.”  Ik moedig haar aan om een digitaal kijkje te gaan nemen.

 

Ze had drie korte gesprekken. Eentje vond ze niks en met de andere twee organisaties maakte ze een afspraak. Het waren beide prima gesprekken, maar met eentje was er ‘gewoon een klik’.

Na een gesprek met haar toekomstig leidinggevende is ze aangenomen. Ze mag nog anderhalf jaar werken voor ze formeel met pensioen gaat. De financiële zorgen zijn weg. “Mijn potje was echt op. Ik hoor er weer bij en ik vind het heerlijk om op kantoor te werken. Zullen we over een paar weken ons afrondende gesprek doen, want ik wil je heel graag laten weten hoe het me de eerste weken is vergaan”.

 

Ik zwaai haar uit met een glimlach op mijn gezicht. Dankjewel dat je je openstelde voor iets ‘anders’.

De mensen die ik in mijn praktijk ontmoet zijn vaak verbaasd dat er nu wél werkelijk iets verandert. En dat het zo ‘simpel’ lijkt. Wat we vaak vergeten is dat we onze blinde vlek zelf niet kunnen ontdekken. En ja, het klopt dat het in dialoog met een ander vaak eenvoudiger is dan dat je ooit had kunnen bedenken.

 

Hoe is het met jouw verlangen naar nieuwe ontdekkingen?